Kinderen

Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik het niet zo heb op kinderen.

Ik struikel over ze (ze zijn zo klein he), zijn luidruchtig, stellen stomme vragen (“waarom is de lucht blauw? waarom?”, “waarom heb jij zo’n gekke bril? waarom?”) en ze vinden het nooit leuk bij mij thuis.
Waarom? Omdat ik geen speelgoed heb.
Ze vragen dan ook heel stom “waarom heb jij geen speelgoed?”
Als ik dan uitleg dat grote mensen ander soort speelgoed hebben (ik noem een computer, ik noem een vriendje) kijken ze me aan alsof ik gek ben. Na een half uur vruchteloos te hebben rondgekeken voor iets om mee te spelen vragen ze aan hun ouders wanneer ze weg gaan want “het is niet leuk bij tante Martine”.

Tante Martine vindt het ook niet leuk met jullie.

Zoals met alles waar ik een hekel aan heb (vooral geld) komt het voort uit jaloezie. Gewoon, pure, oprechte, kinderachtige jaloezie.

Ik wil ook op werk komen en tegen manager X. zeggen “waarom heb jij niets aan je neus laten doen? waarom?” of tegen iemand wiens naam ik niet noem (ok, hij heet Marcel) “waarom neuzel jij zo en doe je je werk niet gewoon? waarom?” of tegen de weer niet werkende printer “waarom doe jij het niet gewoon? je hebt maar 1 doel in je leven en dat is printen en zelfs dat doe je niet. WAAROM?”
En ik wil ook als ik daar zin in heb heel hard gillen, gewoon, omdat ik dat kan. Heel hard gillen.

Vandaag had ik een slechte werkdag. Zo’n dag waarop niets uit je handen komt en je naar buiten staart en je je afvraagt wat je in ’s hemelsnaam daar doet, want “je vindt het niet leuk bij XXX”.

Jaloezie, ik zeg t je, pure, oprechte, kinderachtige jaloezie. Ik wil soms ook gewoon weer n kind zijn.

• Zomaar wat gedachtes